Het is mijn beurt om een spiritualiteitsartikeltje te schrijven voor het clubblad. Maar waarover moet ik het hebben? En ik maar denken en zoeken naar een geschikt onderwerp… En dan hoorde ik ineens een ziekenwagen die met volle sirene door de stad reed….  Een mens dus in volle haast om een ander mens te helpen!  Waar haalt hij die kracht, die inzet?   Of overdrijf ik?  Misschien doet hij het alleen moetens om zijn kost te verdienen. Of toch niet?

Neen, ik ken toch vele gevallen van zorg, van medeleven, van opoffering.  En niet alleen van beroepsverpleegkundigen of brandweermannen of zwembadredders….maar ook van ouders voor hun kinderen, van grootouders, van buren, van echtgenoten, van geliefden.  En ook van onbekenden die iemand in nood aantreffen, of die zieken of eenzamen opzoeken om ze tot steun te zijn… Wat bezielt deze mensen om goed te doen?

Men kan zeggen: het is hun natuur, maar wat dan, als zij het niet doen?   Ja, het behoort tot hun natuur, maar omdat het langs deze wegen is, dat God in die mensen werkzaam is.  Ook al weten zij het zelf niet, want niet alle hulpverleners zijn gelovigen, maar ze zijn wel door God geschapen én als medemens geschapen.  En in hun bijstand ontdekken zij dat er iets is dat hen overstijgt, dat hen verbindt met de medemens, dat in hun hart leeft en dat je“liefde” kunt noemen.  En je bent vrij daarop in te spelen.  Maar als je gelovig bent, weet je dat het je plicht is.  Ja ook als je je eigen beperktheden ervaart - of als de goesting u bekruipt om met een bepaalde bijstand op te houden - voel je je verplicht en vraag je Gods hulp om vol te houden, want dan weet je dat je één bent met God die juist liefde is en vader/moeder van alle liefde.  Hij zegent je dan ook als je in zijn liefde wil delen, ja Hij maakt je gelukkig als je iemand helpt.

Danken wij God dan ook om zijn aanwezigheid in ons bestaan en doen, en vragen wij Hem dat zijn geest ons bezielt om met onze medemensen te handelen zoals Hij dat wil.  En we zullen gelukkig zijn!

Joris Backeljauw o.p.