Mild worden

Ik weet niet hoe dat bij jou is, maar ik als mijn eigen leven overdenk en ook dat van vele anderen overschouw, mensen die ik heb gekend, dan zijn we eigenlijk altijd dezelfde gebleven en toch ook weer niet. We zijn dezelfde, ik en jij met onze afkomst, onze opvoeding en ontwikkeling onze geschiedenis, met ons DNA zeg maar. Het is dezelfde persoon maar toch ook in ontwikkeling, en beïnvloed en getekend door alles wat we hebben mee gemaakt. En dat zijn zowel mooie dingen als heel pijnlijke. We zijn wie we zijn en we zijn geworden wie we zijn en zoals we zijn. Maar ik blijf ik en jij blijft jij, die unieke mens. Dat op zich is al een wonder, mogen worden wie we zijn!.

Er is groei en er is aftakeling. En op onze leeftijd beginnen we hier en daar wel de mankementen te zien en te voelen, onze beperkingen. 
En soms kunnen we daar redelijk goed mee omgaan en soms helemaal niet. En dan zijn we verdrietig, een beetje dépri of zelfs opstandig. Dat hangt af van het moment en van de persoon.

Maar ik zie ook iets moois, bij mij en bij anderen. We worden milder. En dat is een genade omdat daardoor een hele last van ons schouders valt. We moeten veel minder en we kunnen veel minder. En het moet allemaal niet meer perfect zijn en van het beste. Gewoon is goed genoeg. En ik vind dat een enorme waarde. Toen ik jong was moest ik mijn best doen, altijd mijn best doen en eigenlijk nog meer mijn best doen. Zo was mij dat geleerd, met de paplepel ingegeven en opgedrongen. En dat is dan ook vaak mijn drijfveer geweest. Maar daar kan je moe van worden, zo moe dat je hét moe wordt. Tegenwoordig noemen ze dat een burn-out. Wij, in onze tijd, kenden dat woord nog niet. Maar ik ben gelukkig ooit iemand tegen gekomen (een wijze oude Trappistenmonnik) en die heeft bij mij een heel andere levenshouding gewekt. Hij zei me: “goed is beter dan best”. En als het ‘goed’ is waarom zou het dan ‘beter’ moeten worden om nog niet te spreken van best’. Als je tevreden kunt zijn met je leven zoals het is (en ook maar is) dan is het goed. Dan valt al die ‘Steberei’ weg. En word je mild voor jezelf, kijkend naar je mogelijkheden en naar je beperktheden. En ook dan kan er nog van alles groeien en bloeien in een mens. Maar het wordt je gegeven, je moet het niet meer ‘verwerven’. Er ontstaat dan ruimte voor dankbaarheid en mildheid. En op onze oude dag (ik mag dat toch zo zeggen op onze leeftijd) komt dat als een geschenk.

Willy Staessens, 1 maart 2024

Mild worden is de rijpste groei van de mens.

Het is zacht worden in je woorden

in de klank van je stem, in heel je zijn.

Wie mild wordt, heeft zichzelf overwonnen.

Een dankbare zucht van bevrijding welt uit je op.

Je houdt van mensen omdat je geleerd hebt van jezelf te houden:

niet zoals je zou willen zijn, maar gewoon zoals je écht bent.

En omdat zij zijn zoals ze zijn.

Karel Staes.