Aan de vruchten kent men de boom

De maartse buien en de aprilse grillen zijn al een tijdje overgewaaid. De lentebloesems zijn verdwenen, de paaseieren geraapt en verorberd. Nu kijken we uit naar de warmte van de zomer. De lange zonnige dagen waar alles groeit en rijpt. De tijd van vruchtbaarheid en overvloed.

Dat hopen wij, of liever dat hoop ik. Alles heeft zijn tijd, alle seizoenen eigen kleuren en accenten. Dat zie je in de natuur. En dat is niet anders in een mensenleven. Als we jong zijn dromen van… van alles wat we nog allemaal kunnen en zullen verwezenlijken. Als kind dat we politieman of brandweerman of piloot zouden worden of astronaut (maar dat bestond nog niet als wij kind waren). Maar ook als jongvolwassenen zouden wij het maken. En als we véél ambitie hadden zouden misschien wel de wereld veranderen... of toch een klein beetje.

Maar nu al onze ambities wat getemperd zijn, zijn we geneigd meer achterom te kijken dan vooruit. En misschien is dat niet zo verkeerd. Het is goed om onze afgelegde weg eens te overschouwen. En dat hoeft zeker niet alleen met spijt, met heimwee om wat niet meer is of niet meer kan. Want dat heimwee is er natuurlijk ook wel. Maar we kunnen ook achterom kijken om onze zegeningen te tellen.

Als ik naar mezelf kijk, dan is mijn weg helemaal anders gelopen als ik zelf had gepland en gedroomd. Er zijn heel wat dingen en vooral mensen op mijn weg gekomen, waar ik geen weet van had. Maar die mijn weg hebben bepaald en gemaakt tot de persoon, de mens die ik nu ben. Ik ben niet de weg gegaan die ik had gedroomd (bepaald), maar de weg heeft mij gaandeweg getoond waar ik moest gaan. En dat is best wel indrukwekkend. Zo veel onverwachte dingen en ontmoetingen met mensen. Niet spectaculair, helemaal niet, maar wel indringend, in-dringend. Ze zijn bij mij ingedrongen en zijn stuk voor stuk een deel van mij geworden.

Ik ben er dankbaar om, héél dankbaar. En daarom noem ik ze mijn zegeningen.  Maar dat is voor élk van ons het geval. Je moet er wel even voor stil gaan zitten. En moet de juiste bril op zetten. En kijken en zien naar je leven, naar al je zegeningen, naar al het mooie dat er is voorgevallen. Dat zijn ook bij jou geen spectaculaire dingen, soms heel gewoon en alledaags, maar mooi! En natuurlijk zijn er ook andere die we liever zouden willen wegmoffelen. Doe dat niet… kijk er ook maar naar, maar doe het met mildheid en mededogen voor jezelf en voor de andere. Alles samen vormen ze je leven zoals het is, zoals het nu is. Het zijn de vruchten van je boom, van je levensboom. En je weet… aan de vruchten ken je de boom. We zijn deze bijdrage begonnen met de lente. We zitten nu in de volle zomer en nadien komt de rijpe herfst. Tel je zegeningen maar en proef de rijpe vruchten.

Fruit, Fruit Mand, Druiven, Appels

Zomers van toen
Zijn groener en warmer
Zomers van nu
Zijn een tikkeltjes armer

Maar straks zijn de zomers
Van nu net zo groen
En zo warm
Want dan zijn het de zomers van toen.

(Toon Hermans)

Willy Staessens, 14 april 2023